Yalnız sen Şiiri - Bünyamin Gerger

Yalnız sen anladın üşüdüğümü;
Hissettin üzüldüğümü;
Kalabalıklarda duydun yalnızlığımı;
Gülüşümden anladın ağladığımı;
Her köşeyi dönüşümde,elin omuzumda;
Her ihtiyaç duyduğumda,kolların boynumdaydı...
Hersovuktan gelişimde,ellerim koynundaydı...
Bir de ihtiyaç uzuv doğurur derler,
Ve,yalan söylerler...
Beni sen değil,seni ben doğurmalıymışım;
Seni ben yaratmalıymışım;
Çünkü ben sana muhtacım...
Her derdime sensin ilâcım;
Bana sen gereks in;
Beni ne edeceksin?
Şaştım senin aklına,
Gereksiz şey yarattığına! ! !