Yalnız Şair Şiiri - Sedat Kesim

Şafak söküyor ve yıldızlar sönüyor gökyüzünde
Alaca karanlık bir gecenin ardından güneş selamlıyor yeryüzünü
Dağlar kahverengi denizler yine alabildiğine mavi
Yemyeşil baktığım her yer çiçekler sarmış tüm dalları

Kaldırımda ürkek bir kedi beliriyor yalnız bir başına
Görüyorum sokak lambaları da sönmüş
Belkide yenilmiş güneşin ışıklarına
Kulağımda bir ses şarkı söylüyor esen rüzgarlar
Hiç bu kadar kızgın değildi oysa
Sahil kenarına vuran hırçın dalgalar

El ele tutuşmuş aşıklar tüm ayrılıklara inat
Hepsi Leyla ile mecnuna nispet eder gibi
Benimse dilimde hüzün makamında bir şarkı
Beklenmeyen bir vedaydı der gibi seninkisi

Ve bir gün daha geçti yine sensiz
Güneş batıyor yine ufuktan devrediyor geceye nöbetini
Sarmış gökyüzünü parıl parıl parlayan yıldızlar
Başkaları için bir şölen belkide bu olanlar
Ama benim için bir hüzündür gecede yaşananlar

Ne zaman güneş doğar yine hayallerime
Gecede kalsın tüm acılarım bir daha gün batmasın senli düşlerime
Bırakın bırakın bende kalsın yaşanan ne varsa hasrete dair
Bende böyle hatırlanayım mazide garipti bu yalnız şair

Sedat Kesim