YALNIZ OZAN
tutunduğunu sandığında
soylu akşamlarda
umudun zambağına
yokluğa dalıyorsa
uzun uzun
içleniyor
bulutlanıyorsa gözleri
ve
çalı çırpı kaynayan tencerelerde
yarının aşına
bu günden
ekmek doğruyorsa
ozan
yine bir başına
yine yalnızlık kumsalındadır
dönüş kapıları açık olsa da
karşı konulamaz çağrılar
çocukluğunun
bayram yerlerini fısıldasa da
nasıl gider
her ozan
tunçtan bir heykeldir
fukara
sevda bahçelerinde…23.10.2011
Kayıt Tarihi : 4.7.2017 16:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!