Yalnız! Ömür Beklemeye Değer Mi?

Dört ya da yedi perdelik karakter komedisinde
Misalen koşuşan tarla faresi gibiyim.
Fakirhane mahallede sokak sirkinin
Bir başına kaldırılmış palyaçosu gibi.
Sanki yırtıklı çadırım düşüverecekmiş de
Kaldırmasını ben yapacak gibiyim.
Yine bir başıma, viran halde
Bir de patrondan tekme yiyeceğim.
Yalnız, bir başıma, titreyerek sokakta
İncecik küf yeşili paltoma sığınmışım.
Elimde, yalnız sokaklarda tek yoldaşım,
tütün tabakamla yadigâr çakmağım.
Düşmanım rüzgarla -yoldaşım rüzgar
ve hatta sevgilim rüzgar-
Ufak çaplı bir kavga halindeyim.
Ömür böyle geçer mi bilmem ama
Ömrün beni geçirmeyeceği vaziyetteyim.
Günlerden bir vakit
-belki üç vakte kadar-
Beklediğim ömür gelir mi dersin?
Varsayalım geldi, beni yaşatabilecek misin?
Birtakım faili meçhul sorular aklımı
-özellikle- çelmese belki beklemeye
değer ömrü yalnız bırakmayabilirdim.