Yalnız Ölüm müdür Aşkın Düğünü...?

İçimi dağlayan sen değildin,
O zehir zemberek gecelerdi...
Yoktu gözlerinin ışığı,
O ışıktı ki;
Sabahları doğuran,
Hayatı başlatan ve geceyi bir mezar taşı gibi ömrümün başına amansız vurup duran...
Yokluğunun ağrısını anlatmanın keşke bi yolu olsaydı,
Bütün rüzgarlarda adın yankılanıyor
Kulaklarımda uyuklayan bi kentin uğultusu...
Ve o kokun,
Sanki bütün çiçek bahçelerinden sen geçmişsin de o çiçekler senin kokunu almış...
Benim yazamadığım ne şiirler var içimde volkan gibi patlayıp duran...
Kendime kızgınlığım geçmiyor bir türlü,
Dilimde ağrılı bir türkü,
Tanrım ne olur insaf et ben nasıl taşırım bu yükü?
Ayrılığın olmaz bilirsin,
Ne dünü,
Ne bugünü...

Ne olur söyle tanrım!

Yalnız neden ölümdür aşkın düğünü?