Yalnız öleyim... Şiiri - Mehmet Tunçer

Geliverdin işte.!
Her şey uyanıverdi olağanüstü.
Güller daha bir güzel salgıladı kokularını
Ateş böcekleri yıldız oldu
Çiçeklere bezendi her bir yer
Ağaç dalları sarmaş, dolaş
Cennet kuşları sardı dört bir yanı
Ayçiçekleri güneşe dönüp
Haykırdı sevgilerini…
Susamışlıklarını…
Oysa az evvel..
Yokluğunun, sensizliğinin girdabına girmiş
Ayrılık takvimine
Bir çentik daha atmış
Sonrada küsüp kaderime
Dün akşam ki
Önce ki akşamlarda ki gibi
Olabildiğince asi
Olabildiğince isyankâr
Sığınmıştım içkime, siğarama…
Yok, düşündüğün gibi değil.!
Hiçbir serzenişim olmuyordu ….
….Sadece damarlarımda ki..
İçimde ki seni
Bir çıkartıp ata bilseydim
Atamıyordum…
Zehirler içtim kaçta git diye
İlmikledim boğazımı nefessiz kalda git diye
Gitmedin…
Anla işte;
Güçsüzüm, yenilginim…
Bu yaralı yüreğim
Bu yorgun yüreğim
Son çırpınışlarında
Ben yapamıyorum…
Birde sen dene
Çık git..
Al götür içimde ki seni
Yalnız öleyim…