Ben bazen kendimden bile yalnız kalıyorum
Ben benliğimde kimsesizliğimde kayıp olurken
Hayatta yok olduğumla kalıyorum
Ben nefessizliğimle kimsesiz kalıp gün geçtikçe yok oluyorum
Ben yaşayamıyorum nefes almak isteyip te alamadıkça boğuluşlarımla çırpınıyorum
Ben yalnızlığımla yalnız kalıyorum
Benliğim beni bıraktı ben benliğim olmadan yaşamaya çalışıyorum
İstanbul bana hep seni hatırlatıyor.
Çünkü onun gözleri de en az seninki kadar yeşil.
Hala, gülümseyen bir lale gibi
bana sürgününü gönderiyorsun
dört yanı çevrili bir kale gibi
Devamını Oku
Çünkü onun gözleri de en az seninki kadar yeşil.
Hala, gülümseyen bir lale gibi
bana sürgününü gönderiyorsun
dört yanı çevrili bir kale gibi
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta