Yalnız Kent Şiiri - Ercan Büyükbayraktar

Gözlerim ufka dalıyor
Güneş terk ediyor bu yalnız kenti
Semada bir turunculuk
Nerden biliyor gökyüzü içimde yanan bu ateşi

Hava karanlık, ruhum için sabah yok
Bulutlar tepemde çarpışıyor
Yalnızlığım şimşeklere sarılırken
Yağmur yeryüzüne değil sanki kalbimin içine yağıyor

Yürüyorum tek tük yanan lambalarla dolu sokakta
Yanımdan küçük bir çocuk geçiyor ağlayarak
Gözyaşlarının düşüşünü hissediyorum içimde
Kalbim lambalarla ahenkli atmaya başlıyor sanki
Öleceğim bu sokakta, bu yağmurun altında diye geçiriyorum içimden

Yere doğru uzanıyorum
Islak kaldırımlar çekiyor beni kendine
Yoldan geçenler acıyarak bakıyorlar
Hasta mı, evsiz mi, ölmüş mü diye düşünüyorlar
Bir lambanın altında boğuluyorum

Yol beni çağırıyor
Islak, karanlık ve sessiz yol
Yanıp sönen lambalar eşlik ediyor yolun sonuna kadar
Yalnızlığımın şimşeklere sarıldığı yere geliyorum
İçimde bir ürperti
Gözlerim ufka dalıyor
Güneş terk ediyor bu yalnız kenti