Yalnız Kalpler Şiiri - Turan Gündeş

Hayatımı yazsam ne yazardım.
Bu hem mutlu hem mutsuz kişi
Nerede diye soracaklar.
Diyecekler:
“Öldü. Âşıkken kalp krizinden.”
Beyazlar içinde
Karanlıkta yatıyorum kendimle
“Canımın içi” yokken.
Kişi ölmeli mutluyken.

Yalnızlık mı? ucuz bir şarap gibi,
Hüzün mü? göz aklarımdaki kan.
İçtim... Yakıyor canımın içini
İçtim. Hep kendi yalnızlığımda içtim,
Belleğimi sulandırıyor.

Selin getirdiği en değerli ziynetlerden
Daha kıymetlisi, Canımın içini oğlumu
Bir vitrinde kendi içimde seyrediyorum.
Yürüyor yalnız,
Yalnız kalbiyle
Bunca kalabalık içinde Galata köprüsünde
Yürüyor el ele, kendisiyle el ele,
Beyoğlu’nda, Balık Pazarı’nda, arka sokaklarda
Mecidiyeköy’den gelmiş, Şişli’deyken sarhoş.

Gözyaşlarım denizden çekilmiş
İçime akıyorum.
Tatlı hüznüm beynime.
Bitmez ki deniz kavuşmazsa gözlerime,
Yalnızlığım bitmez ki beyazlar içinde bile
Sen yokken, sen gitmişken
Törelerden korkmuşken ben.
Bitmesini istemem ki
Canımın içi mutlu değilken.
Ucuz ikiz mezarımda benle ben
Eşimle ben.

Taştan oysunlar kabrimi
Çift kat çelikten olsun isim rahlem
Ayırmasınlar yalnızlığımı.
Eşim sevdiğimdi götüremesinler,
Karanlığımı yalnızlığımı almasınlar
Bizi bizden koparmasınlar, anlamazımı.

Tutar mı tutar
Beddua/ah etmesinler,
Oğlum var, canımın içi.
Götürmesinler canımın içi ‘Başka*’mı
Onlarında olur sabretsinler.
Açsın güller, solmasın oğullar.
Fedadır yalnızlığımız. (sanırım)
Fedadır ikiz mezarda mutluluğum.

Gelse de göklerden Cebrail muştuyla
Sunsa da bütün cennetleri
Vermem canımın içini hem de
Canımın içini rahminde taşıyanı.
İkiz mezarımda yalnızlığımla
Canımın içinden ayrı, onsuz,
Yatarım sonsuz mutlulukla.