Yalnız kaldım istanbulda Şiiri - Ünal Ulaş

Parmaksız agopun köhne meyhanesinde
Bir öğlen rakısı yudumluyorum yalnızım
Yan masada kahkahalar var içten atılan
Ben imreniyorum ama tebessüm bile yok
Yalnız kaldım istanbulda
Üsküdar vapurunun güvertesinde sen varsın
Dalgın gözlerle ve uçuşan saçlarınla istanbula bakıyorsun
Ben baktığın yerdeyim sen görmüyorsun
Bir öğlen rakısı tadında sigaranı yakıyorsun
Liseli aşıklar var yanıbaşında elleri korkak dudaklarıda
Beni düşünüyorsun korkardım elini tutmaya
İncinecek kızacaksın diye çekinirdim
Ve dudakların çok uzaktı bana
Dayanamıyorsun haykırıyorsun sarılın birbirinize
Herkes sana bakıyor aldırmıyorsun haykırıyorsun
Ben agopun meyhanesinden duyuyorum sesini
Tüylerim ayağa kalkıyor ağlıyorum
Ağlıyorum kaybedilmiş yaşamlara
Ben
Yalnız kaldım istanbulda
Sen yalnız kaldın yüreğimde
Yan masada kahkalar kesiliyor
Bir öğlen rakısında
Garson bana ağır bir fatura getiriyor
Bütün masaların hüznünün hesabını ödüyorum
Bu sefer ben gülüyorum yan masa ağlıyor