Yalnız Kaldım Ben Yine

Elli dokuz senesinde:

Gurbetin yoluna düştüm.

Bunca zaman geldi, geçti;

Ben gurbetten dönemedim.

Altı çocuk, altı torun:

Babasıyım şu anda ben.

Doğrusunu sorarsanız:

Bıktım, usandım gurbetten.

Akşam, sabah özlüyorum:

Sıladaki yavruları..

Gitti yanımdan çocuklar:

Kapattım ben kapıları..

Ne İsmail., ne İrfandan,

Ne küçük bizim Aliden.:

Gelmedi bir gür ses bana:

Dönsem şu gurbet elinden..

Benimde kaderim böyle:

Kalıyorum ğurbet ele.

Yalnızlığı çeken bilir:

İşler, gider ta ciğere...

Artık çok zor oluyor:

Ğurbette akşam etmek.

Öyle kolay değildir:

Ğurbette yalnız kalmak.

Çoğu kerre düşünürüm:

Gelinler ile kızları.

Yavrularım çeker durur:

Anayla, baba hasreti.

Tek başına dolaştım ben:

Ğurbet ele,ğurbet ele.

Babam öldü, anam yaşlı:

Kimler tutacak bu ele? .

İstanbuldaki evimde:

Şimdi neşe ve sürür var.

Yalnız kaldım ğurbetlerde:

Benim için kim ağlar?

Emreyle, Emirhanla:

Biraz burda nazlaştım.

Enes, ufuk,Bediri,

Zeynebi çok özledim.

Bir çıkış arıyorum:

Bir türlü bulamadım.

Yalnı kalınca yine:

İnanın çok usandım.

Ey güzel çocuklarım.

Okuyun şiirimi...

Bir gün gelir babanız:

Kapatır gözlerini...

O zaman unutmayın:

Fatıha göndermeyi.

Son dileğim sizlerden:

Unutmayın Mevlayı.

29.07.2006 almanya