Yalnız Kaldım Şiiri - Ruhan Karaelmas

Benim de umutlarım ve amaçları vardı.
Hiç bir kimse de beni dinleyip anlamadı.
Küçümsendim, yüzüme kapılar kapandı.
Hiç kimse hislerimin gerçekliğine inanmadı.

Umutlarım, hayallerim ve ben yalnız kaldım.
Ben çok kötü birimiydim, ki kime ne yaptım?
Herkes yüz çevirdi, nedenini anlamadım.
Yalnızlığımla ben, baş başa kalıp ağladım.

Sevgiye, ilgiye, şefkate muhtaç kalbimi,
Açtım herkese, tıpkı mazlum dilenci gibi.
Sanki suya muhtaç, kurumuş çiçek misali.
Hiç kimse dolduramadı, şu bomboş kalbimi.

Acaba bu isteklerim, çok şey miydi ki?
Zavallı gönlüm muhtaç, sevgiye hasret belki.
Görmedi ki sıcak duyguların hiçbirini.
Belki zordu, kimse bilemedi hislerimi.

Alamadım hayattan, umduğum hiç bir şeyi.
Ne bir yardım eli, ne de bir küçük teselli.
Aradığım beni aydınlatacak rehberi,
Şimdi artık kendimi avutacağım belli.

Hayatta bulamadım aradığım desteği.
Ne beni avutacak akıllı bir kişiyi,
Ne de beklediğim, kalbimdeki sevdiğimi.
Bir türlü çözemedim, bendeki bu derdimi.