Yalnız Kaldığın Karanlıklar

Kimse asla bilmez
Gözlerinden akan yaşların kıymetini.
Bazen değecek birine,
Bazen gidecek birine,
Bazen de sebepsiz yere dökülür.

Değmeyecek biri olduğu zaman,
Hele ki o ellerin,
Artık bir başkasına ait olduğunu anladığın an
Yıkılır dünyan.

Unutma!

Gözlerinden akan yaşlar kadar,
Islatmaz yanaklarını hiçbir yağmur.
Ve başkasına ait bir tene dokunduğun kadar,
Kirletmez ellerini hiçbir çamur.
/
Karanlığın ortasında yalnız kalırsın.
Sığınacak hiçbir liman bulamazsın.
Her satırda ismini ararsın.
Fakat kendine bile rastlayamazsın.

Unutma!

Yalnız kaldığın karanlıklar kadar,
Siyah geçmez hiçbir gece.
Ve içinde onun ismi geçmeyen cümleler kadar,
Anlamsız gelmez hiçbir hece.
/
Gitmek istersin çok uzaklara.
Ama dermanın bile olmaz ayağa kalkmaya.
Bir nefes ararsın,
Biraz ses...
Ama her şey yabancı gelir sana.

Unutma!

Gece ansızın dalıp gittiğin hayaller kadar,
Götürmez seni uzağa hiçbir yolculuk.
Ve sevdiğin insanın nefesi kadar,
Huzur vermez bedenine hiçbir soluk.
/
Tutunacak tek dalın eski anılar olur.
Onlara bakıp bakıp efkarlanırsın.
Kimseye anlatamazsın derdini de,
Hep içine atarsın.
Başka rüzgarlara kapılmak istersin.
Başka kalplere sürüklenmek...
Ama istesen de yapamazsın!

Unutma!

Eski resimlerde gördüğün mutluluk kadar,
Yakmaz canını hiçbir acı.
Ve sevdiğinin kalbindeki ufacık yer kadar,
Yükseltmez seni hiçbir baş tacı.