Yalnız Kalan Çocuklar

Çocuklar, bir kuş gibi, evinden uçtuğunda,
Rahat-mutlu-huzurlu olur mu ey Allahım!
Yalnızlığın verdiği hüzünle sustuğunda,
İçmeye bir tas çorba, bulur mu ey Allahım!

Kimi bali, kimi hap, kimi sigara içer.
Her günah, darbesiyle, aklı ve ruhu biçer.
Seviyesiz ortamda yürür, kendinden geçer.
Bir filiz, batak yerde, durur mu ey Allahım!

Bir anne layık gördün, bir de baba, onlara.
Verdiğin bir ömür ki, elbet varır sonlara.
Yazın kalır güneşte; kışın girer donlara.
Hastalık, başkasına, vurur mu ey Allahım!

Çocuk, gül; çocuk, çiçek; çocuk, pırlanta idi.
Annesinin bağrında kokan lavanta idi.
Sevinip de aldığı, belki avanta idi.
Kaldığı meçhul yerde, uyur mu ey Allahım!

(8 Haziran 2006)