Yalnız Kalan Adam Şiiri - Mustafa Avcı 2

Garip bir dünyasın neyine güveneyim
Canımdan çok sevdiklerim yalnız bıraktı
Çok şey mi verdin de, ona mı sevineyim
Canımdan çok sevdiklerim yalnız bıraktı

Hep çalıştım, gece gündüz dövündüm
Sevdiklerimle gurur duydum, övündüm
Acılarını acılarıma kattım da, avundum
Canımdan çok sevdiklerim yalnız bıraktı.

Bu koca ömür çalışmakla tükendi bitti
Muhannet tatlı aşıma ağı, zehir kattı
Ne kadar sabretsem, yüreğime tak etti
Canımdan çok sevdiklerim yalnız bıraktı.

Ateşimi hasan dağının karı söndürmez
İçimdeki yara büyük ilaç bile dindirmez
Bu çaresiz derdim daha beni ondurmaz
Canımdan çok sevdiklerim yalnız bıraktı.

Kanla karışık akıyor gözlerimdeki yaş
Ayni evde yabancı oldu çoluk çocuk eş
Çektiğim dertlere çileye buda oldu baş
Canımdan çok sevdiklerim yalnız bıraktı.

Koklamaya kıyamadığım güller soluyor
Rabbimin verdiği hayat süresi doluyor
Boşa koydum dolmuyor, dolu almıyor
Canımdan çok sevdiklerim yalnız bıraktı.

Selam olsun Anama kardeşime bacıma
Ortak oldular derdime sıkıntıma acıma
Her şeyi gömdüm bundan sonra içine
Canımdan çok sevdiklerim yalnız bıraktı.

0Allah’ım sözlerimi isyan olarak görme
Çektiğim sıkıntıları başkasına verme
Cayır cayır yanıyorum kendi narıma
Canımdan çok sevdiklerim yalnız bıraktı.

Mustafa’yım sıkıntım dertlerim bitmez
Ne kalemim nede kâğıdım buna yetmez
Viran olan gönüllerde bülbüller ötmez
Canımdan çok sevdiklerim yalnız bıraktı.

26.11.2023