Yalnız Kadın Ve Yağmur Şiiri - Sadık Tor ...

Yalnız kadın ve yağmur
Sokağın karanlığında yağmur tanecikleri
Küçük çukurlarda sel
Terkedilmiş duyguları
Bir şemsiye gibi açılmıştı hayata
Gökkuşağı vardı çatılarda
Ve yüzündeki renkler
Bir karanlık odanın hüznü gibiydi
Dokunuyordum gözyaşlarına camdan cama
Hissetmiyordu beni
Aramızda perde ve yağmur buğusu
Her gece içtiği sigarayla sevişir
Ve atardı bir kenara
Kim bilir acısına ortak edermiydi beni
Sokulsam usulca bir merhaba desem
Tebessüm edermiydi
Yoksa acısını alıp
Kaybolup gidecek miydi sokaklarda
Onu bende daha çok seven biri vardı
Yağmur damlalarında yüzünü görmeliydiniz
Tıpkı yaramaz bir çocuk gibi
Saatlerce ıslanıp deliler gibi sebepsiz gülerdi
Yağmur onu benden daha çok seviyordu
Bense bu sevgiden
Kendime kalan kırıntıları topluyordum
Bu böyle devam ederdi her yağmur sonrası
Damlardı içime sevgisi
Beni sevse bende onu sever miydim acaba
Hiç sanmıyorum bozulacaktı büyü
Elleri yasak olan
Elime ve gözleri gözlerime değecekti belkide
Kim bilir sevişecekti benimle belkide
Oysa ben ona dokunmaya kıyamazdım
Tutamazdım ellerini bakamazdım gözlerine
Lanet olsun ben nasıl seviyorum
Aşk değil başka bir şeydi bu
Yıllar onu gözlerimin önünde
Çarpıp kaçan bir arabanın resmini
Başka hiç bir şeyle değiştiremedi