Yalnız İnsan Şiiri - Eylül Gökdemir

Toprağın bağrından uyanışların
Katre katre açışına şahitlikti yaşamak
Her insan kalabalık doğar
Yalnız yaşardı bilinmeden
Keşfedilmemiş kıtaları vardı yüreklerin
Fethedilmemiş zirveleri oysa
Gün yüzü görmemiş sözleri saklardı
Aklının bir köşesinde
Dilinin ucuna gelip de söyleyemediği
Veda anına aldırmadan

Eskilerin yenilenemediği bir yerlerde
Haksız bir saklambaç oyunundan geriye kalan
Sobe seslerinde saklanırdı belki de
Sen bulunamayan
Ben ebeydim değişmeyen
Mağrur sabahların gelişinde
Gizlenirdi gecenin alkış sesleri
Yıldızların ayak sesleri duyulurdu kuytularda
Bir köşede ağlardı zaman

Neler hayal edip, neler ararken
Kış geldi baharımın yazlarına
Kanarya seslerinin ölümünde kayboldu anılar
Kırık kalplerin dudak aralarında
İnleyen nağmelerdi
Güzümün hıçkırıkları
Hani o yükselen sadalar gibi
Hani o dokunulmamış dualar gibi
Hani o doyumsuz anlar
Günahsız canlar
Yaşanmış vedalar gibi...

Eylül GÖKDEMİR/17.03.2009