Yalnız İnsan... Şiiri - Salih Koca

İnsan…
Hayal meyal,
Hayalleri kadar
Hatırlanır

Bakışları
Anlattıkları
Kelimeleri kadar,
Akılda kalır

Güler, ağlar
Kahkahası ile ağlaması kardeştir
Birbirini tamamlar
Hangisini hatırlasan
İçini hüzün kaplar
Güldüğünü hatırlar üzülür,
Üzüldüğünü hatırlar gülersin
Zaman içinde
Fark görmezsin.

İnsan bu
Öldürür kendini
Öldürür her şeyi ruhunda
Unutur kendini, kendi dünyasında
Anlatamazsın hiçbirşey
Ön yargısına

Sever, sevilir
Suçları kendinedir
Kendini anlattığı için
Sevdiği rakam
Birdir

İnsan bu
Kafası atar bir gün
Çeker gider
Anlatamazsın
Anlamaktan uzak
Anlatmaya meyillidir
Ne yapacağı
Ve ne olacağı
Her halinden
Bellidir

Toprağı sever
Yaşamı sever
Bir bakarsın
Sevdikleri
Sevemedikleridir
Sonu bellidir
Beyninde bir şeyler olur
Duyu organları ihanet eder ona
Dışarıdaki güzellikleri haber vermez hiç biri
Kapatır o kendini içeri
Loş odalara
Tercihi karanlıktır.
Bir zamanlar gülmesine inat
Ölümün aydınlığına kadar
Karanlıkta kalacaktır.

***

Kardeşim İbrahim Koca'nın (1974-2007) anısına