Yalnız İhtiyar

Kol/kola insanlar evlerine giderken
Çoluk çocuk kalabalıklarda, kayıp dünya atlası.
Taze ceviz satıyor bir ihtiyar,
Sırtındaki kambur ömrünün mahyası,
Eşkenar hayatlardan, o artık bir parabol.
Uçurumlar da yaşıyor, tek başına,
Kavgalar var, karışık gönlünün coğrafyası.

Bilinmedik acılar, hayat hiç yaşanmamış gibi,
Çoğu çoktan bitmiş ömrün artakalanı,
İhtiyarın ayağına dolanıp duruyor.
Kaldırmış harmanı, kalmamış dermanı,
Geçmiş nice yıllar, olmuş koca bir ihtiyar.
Yorgun iklimlerin de vardır alıcısı ama,
Kırılmış dalında duruyor sonbahar,
Mevsim hazan, düşüyor kızıl yapraklar.

Gençliğinden kalma hafif bir tebessüm,
Dudaklarının arasına sıkışmış sanki,
Uzağa bakmıyor, hep önünde gözleri
İsyan da, anlaşılmıyor sözleri,
Onlar, bu şehrin kimsesizleri

Ömrün acı tortuları yüzünde,
Şelaleden düşen kırılgan bir yudum su,
Geçmiş yıllar, hayatı tadımsamadan,
Elde kalan, kuru yaprak kokusu.

Hayat değirmeninde ağartmış saçları,
Yine de istekleri, adımlarından önde gidiyor.
Bak aynaya bak tanıdın/mı, bu sensin,
Yoksul akşam müzesinde, şimdi bir heykel.
Nasılda geçip gitti gençlik,
Şimdi, ölüm mangası/mı ihtiyarlık.
Zavallı, evlatlarının yerine yaşıyor trajedileri,
Üzülme ihtiyar, her kışın sonu bahardır.
Her yaşın ayrı bir güzelliği vardır.
Bundan böyle, kendin için yaşa.
Hatırlıyor/musun, gecenin koynunda ki seheri?
Uzan tut yakala işte şurada, hayatın elleri.