Yalnız huzuruma dokunma

ben bu cümleyi
gecenin en dip yerinde öğrendim
insan en çok
kendi sesinden yoruluyormuş
onu da orada anladım

uğruna savaştım
ama zafer dedikleri şey
hep başkalarının hikâyesiydi
bana kalan
aynı acıyı
farklı günlere taşımaktı

kendimle boğuştum
kimsenin araya girmediği yerlerde
aynalar bile taraf tutmadı
her yüz
biraz suçlu çıktı

huzur
bir ödül değil
ateşten sağ çıkanların
üstüne sinen
is kokusu
ben onu
yanarak kazandım

sevdayı bıraktım
çünkü bazı kalpler
fazla gürültülü sever
ve ben
sessiz kalmayı seçtim

şimdi
yaklaşma
bir adım daha atma
bu eşik
kanla çizildi

yalnız huzuruma dokunma
çünkü ben
kaybettiklerimden arta kalan
son direncim