Yalnız Hayatlar Şiiri - Veli Akca

YALNIZ HAYATLAR

Kendi köyünde yaşlandı Ali Emmi
Köyü kadar tanırdı ălemi
Nasırlı elleri görmemişti kalemi
Ne okuma bilirdi ne gezme...
Başında kasket, sırtında yelek, ayağında çizme
Mütevazi bir evdi dünyadaki külli varı
Ahşaptandı evinin penceresi,
Kerpiçtendi duvarı
Bir göz oda, bir soba, yerde serili yaygısı
Bu viranede Ali Emminin
Ne geçim derdi vardı ne de gelecek kaygısı
Yaşardı tek başına,
Köy ona aşina, o köye aşina
Elde tesbih, gönülde zikir, dilde şükür...
Gönlü zengindi, kendi fakir
İyi huyluydu Ali Emmi
Kim çağırsa yardıma giderdi
Hayrına bağ beller, koyun güderdi
Bir ömür böyle geçti
Köylüleri bir bir şehre göçtü
Ve boşaldı o dolu haneler
Geride kalan, ihtiyarıların beklediği şu boş viraneler.
Sessizlik ve ölümü bekleyen ıssız hayatlar
Kesilir işahlar, ekmekler bayatlar
Evinde yapayalnız Ali Emmi
sıkıntıdan çatlar
Kendiyle söyleşir, kendiyle ağlaşır
Bir gün Azrail çalar kapısını
Bu boş dünyayla vedalaşır
Üzülür elbet öldüğünü duyarsa köylüleri
Buruk bir sesle anlatırlar
Mazide kalan o günleri

"Ölüm Allah'ın emri, ayrılık olmasaydı."

5 Aralık 2022. Veli Akca