Yalnız Hayat Şiiri - Melek Dönmez

Boşalmıştı bir bir.
Soğuktu odalar,
Ne koşuşturan çocuk sesleri,
Ne kafeste ötüşen muhabbet kuşları.
Sadece
Rüzgarın ıslık sesleri duyuluyordu,
Sineğin vızıldaması,
Karıncanın kımıldaması.
Bir korku kapladı içimi,
Ne günler bekliyordu bizi.
Gecenin karanlığı gündüzüme sarkmış,
NAsıl mı?
Gök gürlemesi ,şimşek çakması,
Camlara vuran yağmurun sesi,
Titretiyor bedenimi,
*
Eve geldiğinde ,
kapını açacak,
yüzüne gülümseyecek,
sırtını sığazlıyacak,
yoksa anan, bacın, yarenin,
Ağustos sıcağında,
Buz tutar Yüreğin ,
Elini kim tutar.
Gözlerden süzülür damla damla yaşlar,
Ne gün gelir aklına,
Ne bayram, ne seyran.
Düşlersin geçmişini,
Sevdiklerinin nefesini,
Sızım sızım sızlar için,
İşte,
Bu da hissettiğin son.

09.03.2018 - Melek Dönmez
İST.