Yalnız Fener Şiiri - Bülent Güldal

Dalgalar hışırdar kayalıklarda
bıçağını biler keskin rüzgarlar
yalnız bir ışığın hüznüdür bu
bir kendi aynam bir deniz duyar

Suları yollara böler aysız gecede
pruvası gurbet kokan gemiler geçer
elinde kitapları yorgun bir adam
takılır gider uskurların izine

Yaşlı bir fenerin gördüğüdür bu
gecelerle öpüşmenin aşkıdır bu
aydınlığı köpürtür de kimseler bilmez
kendiliğinden yanmanın hazzıdır bu

Dağların kumsalı öptüğü yerde
ürkek martıların sırtını okşar
sırrını anlatır derinliklerin
dost olunsun ister gülen yüzüne

Bir dalın kırılması ürpertir onu
yıldız kaymaları canını yakar
ışığıyla sıvazlar karanlıkları
sabahı bekler kan ter içinde

Önü deniz arkasında dağ
yedi rengi böler attığı nakışa
ormanların türküsü bir de suların
elinden tutarlar yorgun adamın

Adam mı fenerdir fener mi adam
ışıktan damlalar akıp durdukça
biri diğerine misafir olur
birlikte çırpınırlar mor akşamlarda