Yalnız Ev... Şiiri - Cihan Özel

Yalnızlığa terk edilmiş bir evdeyim,

Duvarda tablolar muhtemelen eski zamanlardan kalmış resimler,

Hüzünle tebessüm edilmiş fotoğraflar yerlerde,

Sanki bugünün acısını biliyormuş gibi tebessüm edilmiş

Hüznün arkasına sığınılarak

Perdeler duvar gibi, tamamen kapalı, ışıktan kaçıyor

Kül tablaları görevini yapmış ağzına kadar izmarit dolu

Boş içki şişeleri yerlerde sanki onlar sarhoş olmuş gibi dağınık,

Sanki onlar yaşamış gibi yıkık, devrik yere serilmişler

Belikli defalarca okunmuş mektuplar masanın üstünde birbirine girmiş

Hepsine aynı el yazısı ile yazılmış, belki aynı ağızdan okunmuş

Hiç yatılmamış gibi salona inat düzenli karyola üstünde bir tuvalet,

Sanki özel bir misafiri bekliyormuş da gelmemiş gibi,

Bırakmış kendini öylece yatağın üstüne.

Bomboş bir buzdolabı, evin yalnızlığına ortak olmaya çalışır gibi.

Işıkların hepsi yanıyor, belki beklenen gelir de evde yok sanmasın diye.

Oysa neler yaşanmıştır bu evde işte o masa …

Kaç dost davetine eşlik etti, kaç romantik yemeğin taşıyıcısıydı.

Haberleri sunan şu anlamsız bakışlı spikerin olduğu televizyon,

Kaç kez o televizyonda sinema günleri düzenlendi kim bilir?

Sarmaş dolaş filmler izlenirken uykuya inat sonu getirildi filmin.

Savaş alanına dönen ama sonunda iyi bir yemek çıkarmanın sevinciyle

Kaç kere o mutfakta beraber şakalaşıp sürpriz yemekler hazırlandı.

O yatak kaç kere sevgiliye ninniyi dinledi, kaç kere aşka sevgiye şahitlik etti?

O perdeler belki hiç kapanmamıştı, o kapı yalnızlığa hiç açılmamıştı.

Yerdeki fotoğraflar!

Bugün için çekinilmemişti belki, gerçekten mutluluğu yansıtmaktı amaç

Belki bu ev yalnızlığa kapılarını hiç açmamıştı.

Belki bu yalnızlığı hiç hak etmemişti.

Yalnızlığa terk edilmiş bir evdeyim…

Duvarlar hüzün, perdeler ağlamaklı,

Odalar isyan ediyor, eşyalar çığlık atıyor.

Yalnızlığa terk edilmiş bir evdeyim

Oyna ne mutluydum o evde……………..