Gariban Adam Şiiri - Midayet Kara

Yapayalnız gelip, kapında duran
Üstü başı yırtık, perişan olan
Diz çöküp önünde, sana yalvaran
O benim o işte, gariban adam

Acıdan başını, taşlara vuran
Evi barkı varken, ortada kalan
Evlatları için, canını veren
O benim o işte, gariban adam

Yersiz yurtsuz olup, açıkta kalan
Zalim dünya fanidir, hepsi yalan
Geçmiş o yıllarını, hiçe sayan
O benim o işte, gariban adam

Dertleri çok onun, çaresi yoktur
Bu yaşantısına, gülenler çoktur
Aç kalsada o, midesi hep toktur
O benim o işte, gariban adam

Nereye gitse o, yolunu bilmez
Perişan haldedir, önünü görmez
Yaşamı değersiz, bir kere gülmez
O benim o işte, gariban adam

Kaderine küsmüş, yalnız dolaşan
Derdiyle, boğuşup boğuşup duran
Düşündükçe, hep kafasına vuran
O benim o işte, gariban adam

Dertleri gitse, çile onu bulmuş
Zalim felek yine, beline vurmuş
Çekilmeyecek, dert çileler vermiş
O benim o işte, gariban adam

Dert ile çileği, harman eyleyen
Gelip sevdiğinden, aman dileyen
Dert çekerek, inim inim inleyen
O benim o işte, gariban adam

Felek vurmuş ona, boynu bükülmüş
Kimsesi yok onun, ocağı sönmüş
Midayet saçların, bembeyaz olmuş
O benim o işte, gariban adam
(0182) Kasım 1979