Yalnız değilsiniz Şiiri - Şükran Beşışık

Son bahar gülleri gibi solgun ve ıslak gözlerle,
Bakardım mavi göklere,
Sonra durup, durup tekrarlardım
Çıkıp gitsem şu yalnızlıktan.
Hiç kimse bilmemeli yerimi,
Çünkü hiç bilmediler değerimi.
Bütün sadakatimle severdim,
Ne kadar gayret etsem de,
Götürürdü onu serin bir rüzgar…
Buhar olur uçardı o sevgiler,
Yine yalnızlık alırdı yerini.
Korkardım çocuklar gibi…
Yüzmeyi bilmezken,
Birden denize düşerdim,
Pençeleşirdim dalgalarla…
Bütün yüzlerdeki maskeler düşse de,
Bana bir el uzansa tutsa elimi.
Bir ezan sesi: “yalnız değilsin”
Der ikaz ederdi beni.
“ Rabbin var ona sığın onu sev,
oda çok sever seni.”
Uhrevi bir aleme yolculuk ederdim,
Yalnız ona güvenir onu severdim.