Yalnız Değilsin Şiiri - Nurşen Alıcıer

Yalnızsın
Duydum ki yalnızsın
İki kolundan tutup götürmüşler seni yalnızlığa
Hiç direnmeden
Suskun
Başını önüne eğip
Gitmişsin
Gitmişsin de
Bas bas bağırmış ayak izlerin ardından...

Penceresi yokmuş yalnızlığının
Penceresi yokmuş
Ben
Ne camları
Ne çerçeveleri kırdım acımdan...

Bir fidan dikmişsin
Güneşsiz topraksız bahçene bir fidan
Karanlık meyveler vermiş dalları
Demir gibiymiş tadı
Bir çocuk koparmak istemişte
Basmışsın tokatı
Çocuk Ağlamış
Sen ağlamışsın...

Ben biizm bahçemizden
Bol bol toplayıp kirazları
Çocuklara dağıttım acımdan...

Denizi özlemişsin
Martıları
Hani o bizim yemediğimiz balıkları yiyen
martıları
Mangalda kahveyi
Yağmurda yürümeyi
Gözlerimde kendini
kendinde beni özlemişsin
Çığlık çığlık
Kan kan bağırmış anılar yüreğinde
sen dinlemişsin...

Yalnısın
Duydum ki yalnızsın...

Gecenin bir yarısı
Yarasalar arasında kalmışsın
Sen karanlıktanda
Yarasalardan da korkarsın...

Aydınlığı yokmuş yalnızlığının
Aydınlığı yokmuş
Ben her yerini
O dolu dolu özlediğin evimizin
Her köşesini
Siyaha boyadım acımdan...

Sen kalakalmışsın oralarda
Ben kalakaldım ortalarda
İki soğuk duvar arasına asmışlar yüreğini
İki soğuk duvar arasına
Duydum ki üşüyor muşsun
Buz tutuyormuş hücrelerin
Ben bütün kapılarını açtım evimizin
Ve bütün kutupları taşıdım yüreğime
Yangına adını yazdım
Yangına adını gözyaşımla
Sonra sana selam gönderdim
Sonra sana selam
Bir yağmur damlasıyla...

Yalnızlığını koydum yalnızlığımın başucuna
yalnızlığımla ninniler söylüyorum yalnızlığına
Uyumuştur şimdi diyorum kendime
Uyutuyorum kendimi
Avuttuğum düşlerimle...

Yalnızsın
Duydum ki yalnızsın...

Ben umutlarımızı
Bir güvercin kanadına sakladım
Sevdamızı alıp uçursunlar diye bulutlara
Sen telaşlanma
Sakın korkma
Umudumuz gökyüzünde bir kuşun kanadında

Ve yalnızlığın yalnızlığımla sevişiyor her gece
Yalnız değilsin...

14 aralık 2002

Nurşen Alıcıer