Yalnız Çiçek Şiiri - Ömer Faruk Özcan

Karlı dağların kuytu köşelerinde,sen yalnız çiçek,
İçimdeki güneşle ısınır açarsın benek benek.
Gülümseyen gözlerinden,süzülen ışık demeti,
Tül tül o sarı saçların,beni ah öldürüp gitti.

Yüzünü görmek,kokunu duymak bir dünya senin,
Ay yüzünün parlaklığı,göz kamaştırır gelişin.
Söner ışıkları,uzaklaşma ne olur ruhumun,
Kalma karanlığın ötesinde,bırakma beni bu gün.

Tuzağa düşmüş bir ceylan misali,aç kurtların arasında,
Sen sarışın melek,habersizsin,öldürürsün beni uzağında.
Yaklaşırken yanıma,kaynar kanım,yanar kalbim,
Nerden çıktın karşıma,sensin benim dermanım.

Unuturum kendimi,bakarken yüzüne,kesilir dizlerim,
Senin o saf ve mahsun kalbinden,nede çok şey beklerim.
Tanırım sanki seni,ta ezelden,seni sendende kıskanırım,
Anma başkasının adını,bağla dilini,inanki ölürüm.

Sarhoşum,dönüyor başım,oldum senin tiryakin,
Sökülmüyor beynimden,gitmiyor hayalimden o gül cemalin,
Aralanır içimdeki bulutlar,olunca karşımda sen,
Karlar erir,bahar olur,istersek senle ben.
10/07/1993