Yalnız Bırakma Baba, Şiiri - Ekrem Uçak

Baban seni istiyor dediler.
Sana koştum baba.
Başında bekleşen insanlar dut yemiş bülbül misali.
Yanına yaklaştım,görmüyordun,
Konuşmuyordun,baba
Başkaları benimle konuşuyordu senin yerine
Acıyanlar,”vah vah! ” diyenler.
Dedem elimi ellerinin arasına almış
Kalp çarpmaları ellerinde,İçin için ağlıyordu.
Biz sensiz kalmıştık, baba.
Niye bıraktın baba! Kime bıraktın baba!
Bayramlarda giyeceğim elbisemi, pabuçlarımı,
Kimler alacak baba!
Okula kim götürecek elimden tutup da.
Öğretmenimden durumumu kim öğrenecek.
“Ben yanındayım” diyerek,korkularımı kim yok edecek,
Kim harçlığımı verecek!
Çemirlenmiş beyaz gömleğinin kolundan taşan
Pamuk gibi elinin arasına aldığı minnacık elimden tutup
Kim gezdirecek beni.
Kim sohbet edecek benimle yaşam üzerine.
Kim akşamları beni yanına alıp,
Türküler söyleyecek.
Hasta olduğumda kim beni doktora götürecek baba!
Bu öğretmenler de hep sorarlar: “Baban ne iş yapar? ”diye
Daha dün sormuştu öğretmenim.
Ben de yanıtlamıştım göğsümü gere gere.
Ya bundan sonra sorarlarsa ne derim,
Nasıl söylerim öldüğünü, baba
Kimse bana acısın istemiyorum,baba!
Gerçeği varken, acıyarak sevsin istemiyorum,baba.
Bunlar bir tarafa
Ya baba beni kim öpecek senin yerine!
Kim bana oğlum diyecek.
“Aslan oğlum”.
Niye gittin baba. Nereye gittin beni bırakıp da.
Sen evimizin direği, hayat sigortamızdın.
İnan baba,sen gideli,
Her günüm zehir,her anım yaşanmamış.
Her cümlemin sonuna noktasın.
Her heyacanımda ünlem.
Üzüntümde sen varsın gözlerimde.
Gözyaşlarım sensin.
Zor baba zor,yaşamak güvencesiz.
Arkamda sen olmayınca.
Hayatta neler çıkacak karşıma,
Ne sürprizler bekliyor beni kuytularda.
Anlatamadın baba bana hayatın nelerini daha.
Menfaat için insanı satanları.
Yalanı her övün sofrada taşıyanı,
Kin, nefret uğruna insanlıktan çıkanı,
Canavar kesilen insan kılıklıları,
Gözü doymayan zavallıları,
Mutluluğu,ulaşamadığında arayanları.
Kısaca kendini tanımayanları….
Yürürüm hayat yolunda dipsiz kuyulara düşer gibi.
Al beni de yanına.yalnız bırakma, babaa!