Yalnız Bir İstek Bırak Şiiri - İrem Demi ...

eğer çiçeklerle süslemeyeceksen yolumu,
koparma beni yalnızlığımdan.
titreyen mum ışığındaki âciz bedenimi,
çekme kendine.
süsleme hayallerimi,
doldurma içini bir anda çekip gideceksen,
ne mânâsı var ki!

anlatma bana gelecekle ilgili hayallerini.
karalama yârının boş sayfalarını
zaten geçmişin izleriyle doluyum,
taşıyamam omuzlarımda daha fazlasını.

gelecek...
ne kadar da uzak bir kelime,
ve ne soğuk içinde senden bir parça yokken.
zaten olmayacaksın gibi de yankılanır olmuş sesin,
o yüzden
bırak beni,
koparma yalnızlığımdan.

eğer gökyüzünden yıldızlar devşiremeyeceksen,
Ay’ı alıp avuçlarında sunamayacaksan,
hepsini geç, aydınlatamayacaksan gözlerinle gecemi,
bırak,
bırak, karanlık kalsın dünyâm.

yapma,
kazma gözlerinle içimde bir umut kuyusu.
daha da derinleşemem artık.
çünkü ne zaman o kuyudan içmeye kalksam suyumu
hüzün,
bir zehir misali nüfuz eder damarlarıma.
ne zaman gülüşlerini ilaç sanıp içsem,
bambaşka bir yalnızlığa uyanırım sabahında.

rüzgâr gibi sözlerin
söylersin,
bir ân serinletir, kendine getirir
hissederim şefkatini.
ama sonra yine savurur beni, anlamsızca
duvardan duvara.
ellerin,
tatlı bir meltem gibi okşâr
ama yine de geçip gider.
hiç dokunmamış,
hiç vâr olmamış gibi...

ve gidişlerin,
âh, o gidişlerin hep aynı;
arkasında bıraktığı yarım kalmış cümleler,
kanadı kopmuş düşler,
hayal kırıklıkları...

eğer gideceksen,
şimdi git, hiç durma
bırak âheste kabuk bağlasın yaralarım.
çünkü yarım kalmaya alışkın bir şiir değilim ben,
yasımı tutar, gözyaşlarımı siler,
yine mısralara sığınırım.