Yalnız bir güz bitimi Şiiri - İrfan Sari 2

sanki yurdunu terk etmiş yıldızlar
sürgün bir kentin akıbetine uğramış gökyüzü
bir sebep ki
tek damla uyku çekmiyor canım
karanlığın göbeğinde güne terk olmuş gözlerinin rengindeyim

kahverengi bir yalnızlık tuvalidir bu
palete bir tüp dolusu kurumuş yaprak kırığı dökmüşüm
fırçamın izinde filler yürüyor ağır tonajıyla
ellerime gelen damarlarda donuk kanyak belirtisi
ondan poyraz vuruyor burnumun direğine
sebep ki
gecenin tuvaline mutluluğun ilhamı düşmüyor
yalnız bir güz bitimidir
yani zemheri kavuşma
ölgün ve terli gecenin gamzesinde
faili meçhul bir cinayetin sızıntı hali var

kötü olan ne varsa sıkışıyor yalnızlığın tabutuna
mesela çıplak ağaçlar sevişirken çatırdıyor kemikleri
kuşlar dilini yutmuş
yarasalar ters rüyalar görüyor
fareler lağım logarlarında son bir yarışta

oysa ben
zagrosun doruğunda
kızıl bir ateşten kıvılcımlanan kuru odun ateşini his etmeliydim
demli bir çayı çinko bardaktan yudumlarken
sıcaklığını bütün damarlarınla birlikte içmeliydim
sahipsiz rüzgarları ıslığımla avutmalıydım
deli teranelerini taştan da hacimli okumalıydım
okyanusa batmışım gibi oturup bir temmuz güneşinde kurulanmalıydım

demlen rüzgar
koynunda üşümesin artık kimse
ayrılığı en koyu rengine dahi
kimse bulamasın
demlen güz alaşı
yakan tanrıysa bil ki ben hak etmişim

oysa incecik bir kadın gezmeliydi gecenin güz teninde
nefesine bütün iklimlerden derme ıhlamur ikramı
ısmarlama kuş tüyü
ve kelebek revnağıyla rüyalar
paletime her ırktan kaynamış göz rengi boyalar doldurmalıydım
üstünde buharıyla gece vardiyası çalışan
bir ustanın pişirdiği pidenin resmini çizmeliydim
sonra incecik parmaklarıyla esmer yüzlü bir köy kızını
devrilmez bir dağa dayamalıydım
güneş onun sıcaklığının hürmetine
gün onun güzelliğine kapanmalıydı kaç asır
geceye köpek sesi değmemeliydi
üşümemeliydi ve korkmamalıydı kimse

oysa geceydi
bir hayli gecikmiş güz gecesi
kömür isiyle boyamışlardı her yeri yıldızlar sürülüydü gökyüzünde
soğuktu
her yer gündüzde unutulmuş gibi
bedenini ellerimle tanımaya çalışıyordum
kör çaba
ama bir acayip baskısın düşmemek için belleğimde bir an

gözlerimi kapıyorum beynimde ışıyorsun
gözlerimi açıyorum aynı yerdesin
anladım ki sen gideli bu şehirle beraber bende gelmişim ardından
iki yalnız ve kocaman çocukta olsak gelmişiz izinden
gelirsen bir gün bizde geliriz yurdumuza
yıldızlarda gelir
ve gelinliğine örtünür şehir
kar yağar saçlarıma
mevsimler şaşırır
pamuk açar dağlar
gözlerinde aynalar güz biter birden