Yalnız Bir Gülün Ahengi Şiiri - Hıdır Kı ...

Bir tek gül ile olunmaz gülistan,
Gül, gül olmaz sen alıp koklamazsan.
Böyle başladı işte, bir gül ve olan her şey sana dair
Anladım ki boğuk ama ümitvar bir kış gecesinde
Yorgun argın derleyip metruk bahçelerinden
Devrediyordu usulca senden ve benden,
Bize doğru güzelliğini kan kırmızı hayatlar.

Veriyordum ve eriyordum karşında biteviye
Sanki ilk defa dokunuyormuşçasına bir güle
Çağ açıp kapatırcasına kırpıştırmıştın
Biçare ve bigâne büyük insanlığı
Objektif kucaklayan kararsız gözlerini

Ortak bir dosttan söz açmıştın geçenlerde;
Çok severmiş cibre rakısını, isminde taşıyacak kadar
Sen de severdin, daha ziyade karadut şarabını
Kadim beyaz amfilerinde Şirince’nin
Yunanların nasıl seviştiklerini ve dövüştüklerini
Sana anlatırken hayal etmiştin beni.

Sonra ortak dostumuzun dediklerini
İlahi müstesna ve münhasır huzurunla
İşlemiştin yüreğime:
“Gez ve kimseye söyleme,
Mutlu ol ve kimseye söyleme,
Çünkü insanlar mahveder güzel şeyleri.”

Dolaştık günlerce bahçesinde sevgilerin el ele,
Yürek yüreğe, beden bedene…
Dokunmak insanlara yasak olmuşken üstelik
İlanihaye sürecek çilesine girmişken insanlık
Beraber gezdik cümlesini aşk iklimlerinin
Yaşadık her mevsimini; utanmanın, tutunmanın, buluşmanın,
Öpüşmenin, didişmenin, sevişmenin, barışmanın

Nihayetinde unutmanın.

Biliyordum elbette kavruk bir akdeniz çocuğu olarak
Her gülün sonunda solmaya açtığını
Dikenini, yaprağını, dalını, goncasını.
Gül solar, yaprak dökülür, dal çürür, diken kurur

Bir tek sevişin kalır geride.