Yalnız Bir Gül Şiiri - İhsan Saka

Ben suyu ararken gecenin birinde
Yalnız bir gül gördüm ıssız bir çölde
Arzuladığım suyun biçim ve rengini hayal ederek yaklaştım o güle.
İnsanlığın durmadan büyüyen bir ağaçtan ibaret olmadığını gördüm o gülde.
Zaman ve mekan birden değişti gözümde
Çöl ve deniz,
Çalılar ve güller,
Yıldızlar ve bulutlar.
Halbuki zaman aynı zamandı,
Halbuki mekân aynı mekândı.
Yağmur yağdı denize
Çalılar çiçek açtı,
Yıldızlar bulutlara hayran kaldı.
Bense hâlâ gülü seyrediyorum
İçim bir umut sahrası
Elimde gidişin biletini kesen bir şemsiye
Yağmurdan sakınmak gülü,
Faili meçhul olmadan katili olmak gülün.
Ölümsüzlüğün içgüdüsü ile
Biraz daha yaklaşıyorum güle
Deniz ayaklarımın altında kupkuru
Bulutlar üstümde bir ölüm çukuru
Ve aklımda tek bir soru;
"7438 gün boyunca bu gül nasıl olur da bir çalıya dönüşmedi?"
Aklım küfrün savurduğu rüzgârla arşı geçti
Çölün zulmü nehirleri taşırttı.
Etrafımdaki çalılar bir zamanlar birer güldü
Çöl, İlkin güllerin güzelliğini görmek için yapraklarını bir bir söküp attı
Sonra gövdelerinden kabuklarını soyup çırılçıplak bıraktı.
Ve çalılar, çölü bir kurtarıcı olarak gördüler.
Ona sığınır oldular.
Evet yalnız gül,
Senin kokun uzaktan pek gelmiyor gibi
İzin ver de biraz daha yaklaşayım sana
Gül dile geldi o an
"- Beni koklarken ne diye mırıldanıyorsun öyle?"
Ve dilimde şu son sözler döküldü:
"-Eskiler gülü koklarken kelime-i şehadet getirirlermiş."

اَشْهَدُ اَنْ لاَ اِلهَ اِلاَّ اللهُ وَاَشْهَدُ اَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ