Herkes gider bir sen kalırsın,hayat denen bu romanda.
Yalnızlıkla yüzleşmeye korksanda,
Yüzleşirsin; İçin acıyarak ve gözlerinden yaşlar akarak..
Hatta acımasız hayatın alaycı tavırlarıyla örtersin üstünü.
Hayatında renkli sandıgın tüm renkler var ya
Artık soluk ve renksizdir yanı başında...
Oysa ki yalnız kalacağın aklında olmayandı.
Fakat kalırsın işte,istemeden
Ve bedenin, yalnızlığa mahkumdur.
Bir süre sonra bir soğukluk hissetmeye başlarsın,
derinlerden gelen..
Ardından isyan edercesine sorarsın kendine,
Neden amansızca yalnızım ben? Diye...
Oysa ki ne hayaller vardı aklında
Şimdiyse geride ne bir hayal kaldı
Ne bir umut,
Ne bir mutluluk,
Ne de bir renk.
Hepsi uçup gitti avuçlarından.
Seni düşünen yine kendin oldun.
Seni dinleyen hep sendin ve yine kendin oldun...
Ve sen sessizliğin ve karanlığın en kuytu köşesinde,
Tek ve yek ölümü çağırdın gecelerine....
Kayıt Tarihi : 4.4.2015 14:14:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (2)