Yalnız Ayna Şiiri - Enes Kepil

Ay yine gök yüzünde
Görmeye alışkın olduğum bir manzara
Farklı bir güne yürüyorum ağır ağır
İnsanlar telaş içerisindeler.
Vakit akşam üzeri
İçimde bir düş uyuyor
Uzun zamandır
Uyandırmaya kıyamadığım.
Bir acı bir gülüş
Bir ay kayboluyor bulutlar ardında
İçimde bir ses uyuyor
Terk edilmiş konak gibi
Sevgisinden bahsedemeyen.
Gece şöminesi yanar bir başına
Kimseler bilmez ısısını
Dumanı tüter bacadan
Hiç kimse bilmez yaşadığını.
Hangi odada uyuyacağını bilemezsin
Çoktur ve boştur odalar.
İçimde konaklayan yabancı
Ne zaman elini uzatsa bir yere
Eli kendi yanağında biter.
Soğuktur elleri
ve elleri üşür geceleyin.

En sessiz savaşlardan biridir bu
Büyük yıkımların yaşandığı
Tek başına ölmediğin bir yaşamdır bu
Eğer olur da gülümsersen
Son bir el aynadan uzanır sana