Yalnız Aşk Şiiri - Özgür Yılmaz 2

Hep seninle yalnız kaldım
Kimi gecelerde özlem dolu yalnızlık koynum da
Sıcaklığını hissedecek kadar yakın
Ruhuna dokunamayacak kadar uzak bir sevda
Çelişkileriyle dolu bir yürek, heyecan dolu bir beden
Sevmekle nefret etmek arasında gelip giden düşünceler
Ah be sevmek sen’ misin zor olan
Yaşatmak mı seni
Aşk olmuş sevgi olmuş adı kime ne
Bir yanın da yalnızlık olduktan sonra
Ölümlerle eşdeğer olmuş yüz yıllar boyu
Yeşiller içinde kalan bir yürek belki bizimki
Sarmaşıklarla dolanmış yalnızlıklar
Sevgi içinde sevgisizlik
Milyonlar içinde yalnızlık
Ah bir de adını koyabilsem senin
Aşk’ mısın sevgimi, nefret mi hüzün mü?
Adını bile koyamadan yaşıyorum seni
Bazen bir kadeh rakıda ayrılıyorum sen den
Bazı zamanlar arkadaş sohbetlerinde
Oysa kaçamak da osla yaşamak istiyorum
En çıkarsızından sevmeyi sevilmeyi
Kalıplara sokmadan seni isimlendirmek istiyorum
Kelimeler kifayesiz bulamıyorum hiçbir sözcük
Kurduğum tüm cümleler devrik hayallerim gibi
Oysa edebiyatı da ne severim bilirsin
Öznesi olmayan cümlelerden nefret ederim
İsimsiz bedenler gibi gelir bana
Hani sensizlik gibi bir durum bu
Aslında senin de kim olduğunu bilmiyorum
Aşk mısın sevgi mi, nefret mi hüzün mü?
Yapmacık çiçekler gibisin
Özü olmayan kokusu fabrikasyon
Bir köşe de öylesine durup alıcısını bekleyen
Hayat adına ne var sen de
Bir damla fotosentez istesem
Oksijen gerekmez
Karbondioksitin olsun yeter ki
Hayat belirtisi bulunduran
Yapamazsın biliyorum
Benimki hani imkânsızlara derler ya
Mültecice bir istek
Hayallerim gibi buda öylesine bir istek
Ah be sevmek sen misin zor olan
Yaşatmak mı seni
İsimsiz bir sokak gibisin
Girişi olup çıkışı olmayan
Labirent demiyorum
Çünkü her labirentin bir çıkışı vardır
Oysa senin sade girişin var