Yalnız Ağaç Şiiri - Kürşat Hardal

Betondan toprak,
Köklerin zift çekiyor.
Çevren insan seli :
Dalını kıran,
Getirmiyor geri.

Ne yaptılar sana?
Anladık,
Dostlarına kıymışlar.
İbret olsun diye,
Seni allayıp pullamışlar.

Kimse mi ses etmedi?
Seni öz toprağında,
Gurbete atarlarken.
Toprağını zehirleyip,
Seni içten yakarlarken.

Ben inandım sana,
Toprağın yiğit yeri.
Pir Sultan’ın nağmesi,
Veysel’in toprağında,
Yetişen cevheri !

Sen ki;
Ata toprağı.
Sivas’ımın nişanı,
Muhsin’imin göz bebeği.

Yalnız ağaç;
Acını bir ben çekerim,
Herşey senden içeri.
Söyle bana yalnız ağaç,
Bu kıyım kimin eseri !