Yalnız Adam Şiiri - Salih Atalay

Bazen yağan yağmurda ıslanan,
Bazen güneşten kavrulan,
Bazen de sevgisizlikten yıkılan,
Bir garip,bir yalnız adamdı O...

Belli ki...
Tuttuğu dallar kırılmış,
Güvendiği dağlara,kar yağmış.
Sevdikleri onu anlamamış,
Yaşama sırt çevirmiş,
Hayata dair tüm hayalleri yıkılmış,
Anlamsızca yaşayan,
Bir garip,bir yalnız adamdı O...

Hep bir arkadaş,bir dost aradı,
Yalnızlığını paylaşacak.
Dertlerini,kederlerini anlatacak.
Ya kimseleri bulamadı,
Ya da buldukları,onu yolda bıraktı.
İşte bu yüzden bir garip,
İşte bu yüzden bir yalnız adamdı O...

Gün olmuş deli gibi sevmiş,
Gün olmuş sevildiğini sanmış.
Hayaller kurmuş,kendi dünyasında,
Dünyası, başına yıkılana dek.
İşte bu yüzden bir garip,
İşte bu yüzden bir yalnız adamdı O...

O çatık kaşlarına,
O sert bakışlarına rağmen,
Sevdi mi yürekten seven,
Sevdiği için canını veren,
Tüm duygularını kalbine gömen,
Yalnızlıklar ülkesine göç eden,
Bir garip,bir yalnız adamdı O...