Yalnız Adam Şiiri - Abdullah Karaduman

Oturuyordu tek başına sahilde
Onu gördüğümde üşümüştü, belliydi
Elleri mos mor olmuştu soğuktan
Belliydi, yalnızdı, üşüyordu...

Konuşmak için yanına yaklaştım
Belliki dertliydi, kederliydi
Anlatmasını istedim derdini
Derin bir of çekti,

Boşver dedi, boşver arkadaş
Ne ben anlatayım nede sen dinle
Üzüntümü ne sen anlarsın
Ne uçsuz bucaksız deniz

Olsun dedim anlat hele
Bir çare vardır bu hale
Sen bir başla
Nasılsa gelir arkasından dertler dile

Boşver dedi adam
Adam boşver
Çekti bir fırt cigarasından
Boş veremediğimden buradayım zaten

Adam üşümüştü, adam yorgun
Elleri titriyordu sinirden
Bir of daha çekti derinden
Başladı dökülmeye dertler dilinden

Bir dostum var oda kendim
Kendimi kendimde buldum ben
Beni ne deniz anladı nede ben
Anlamazsın anlatsamda sen

Derdim İstanbul kadar soğuk
Derdim İstanbul kadar büyük
Kaybolmak, yaşamak, sevmek istedim
Ne kaybolabildim nede sevebildim derinden

Bir uzun yolculuk bu
Bir çıkmaz sokak
Ne adres soracak bilir kişi
Ne anlatacak derdinden anlayan bir kişi

Yalpalayan gemi misali fırtınada
Sallanıyorum bak işte burada
Akşam oluyor bak, ne soğuk değilmi hava,
Bende üşümeyen bir beden gibi

Önümden gelip geçen gemiler
İçinde insanlar binbir düşüncede
Kimi benden dertli, kimi yalnız derbeder
Bilmeden önümden gelip geçerler

Hayat dedim aldırma
Aldırmam dedi adam
Zaten aldırmıyorum
Bu yük ağır geliyor
Artık kaldıramıyorum

Altında ezilsem duyanım olmaz
Şuracıkta ölsem ağlayanım olmaz
Bir kerecik güleyim desem
Neden güldün diyenim olmaz

Adam dedim zor bu hayat
Ne gülsen anlayan olur ne ağlasan
Ben senden farklı mıyım heyhat
Seni senin gibi yanan anlar

Of dedi adam çekil başımdan
Ne çile çekeyim ne güleyim
Çekil, çekil git yanımdan
Ben birtek bana yanayım
Bırakta tek başıma öleyim.

22 Mart 2004