Yalnız Adam Şiiri - Mehmet Çiftci

YALNIZ ADAM
Etrafına kafes örmüş,
Tek başına. yalnız adam.
Ne ziyaretçisi bulunur,
Ne de hatırını soran.

Kendi dünyasında yaşar,
Tüm dostları hayalinde,
O da peşlerinde koşar.

Kendi dünyasında garip bir nâdan,
Çözülmez bilmece bu yalnız adam
Yaklaşandan kurtulmak ister hemen,
Uzaklaşır sessizce ve derinden.
En yakın sırdaşı geceler onun,
Dertlerini paylaştığı,
Özlemlerini açtığı arkadaş.

Bazen mehtap bazen da yıldızlar ona yoldaş.
Ne hayat arkadaşı ne çocukları,
Yaklaşamazlar candan,
Giremezler dünyasına,
Kimsesiz o yalnız adam.

Kime küsmüş, kim ne yapmış ki ona,
Hiç kimseyi sokmuyor dünyasına.
İçin için ağlar bazen,
Üzüntü çeker derinden,
Derdini açmaz kimseye,
Söz etmez kederinden.

Bir muamma bütünü,
Hayatsa yaşadığı,
Belki çok ağır bir yük,
Sırtında taşıdığı.

Çık kafesten be adam ülfete aç kapını,
Aç gözünü biraz da seyreyle etrafını.
Herkes biribiriyle dost olurken,
İçine kapandın, paylaşmak varken,

İpek böceği misali yaşıyorsun durmadan,
Tabutunu taşıyan da bulunmaz yalnız adam.
Mehmet Çiftci