Yalnız Adam Şiiri - Mehmet Faruk Habiboğlu

Akşamları sığındığı tek odalı evde
Sonsuz bir yalnızlıktı yüreğindeki
Sobasız çulsuz perdesiz kış geceleri
Gizli ve derin bir ağıttı gözlerindeki

Sabahlar hep uzaktı geceler boyu
Nerede sevdikleri diye sormuyordu artık
Ruhunun ıstırabına merhem yoktu ki
Yatağında öyle mahzun ve elleri açık..

On yılın çıldırtan yalnızlığı içinde
Artık ağlamayı bile unutmuştu
Delikanlı umutlarını yitirmiş
Acılar sanki damarlarını kurutmuştu

Bir eski tuvalde silik bir resimdi
Hazanda savrulan yaprak gibiydi
Karanlık bir dehlize uzanan yolda
Kırık umutların naçar sahibiydi

Gülmeyi unutan gözlerindeki
Yılların silik hatıralarıydı
Ve o gece
O gece hiç sabah olmadı

4/02