Yalnız Adam Şiiri - Azad Birgül

Bir adam, yeni bir şehirde
Ve yanında var birkaç hiç kimse
Belki gönlünde, belki ömründe
Yalnızlıktan mı kaçıyor?
Anılar mı kovalıyor?
O da bilmiyor.

Yalnız bir adam var bu şehirde
Şehir ondan yalnız
O, şehirden ıssız

Yalnız insanlar yalnız yaşamazlar aslında
Herkesin vardır içinde bir öldüğü
Herkesin vardır içinde bir her yerde her şeyde aradığı
Baktığı dağda, taşta, suda, ağaçta veya sokaktaki yüzlerde ondan bir parça, yüzü, saçı, tebessümü, sesi...

Öylece onu düşünüyor
Onunla bir anısı, onu, o anı ansızın saatlerce düşündürüyor
Duyunca adını bir yerlerde, önce heyecenlanıyor sonra mütevazi bir tebessüm ve en sonda yine keder sarıyor yüreğini

Yalnız adam yalnız değil aslında
Bedeninde iki ruh taşıyor
Zihninde o
Kalbinde o
Her yerde o var
Çünkü kendisi de biliyor ki
Yalnız insanlar yalnız yaşamaz aslında
Yalnız, insanlar yalnız yaşamaz aslında
Yalnız, yalnız insanlar yaşamaz aslında

Yalnız bir adam var bu yalnız şehirde
Sokaklar ayak sesine hasret
Gökyüzünde bu şehrin
Kelebekler ölüyor
Bir efkardır sarmış
Sis gibi çökmüş
Manzaraları kirlenmiş
Gelip limanına bu şehrin
Batıyor, sevda yüklü gemiler

Yalnız bir adam yaşıyor işte
Bu yalnız şehirde
İnsan her şeye rağmen yaşıyor be yalnız adam
Yaşıyor işte