Yalnız Adam Şiiri - Bolat Ünsal

Bıraktı son umutlarını da,
Bir vefasızın avuçlarına
Sürüklendi yorgun ayakları,
Şehrin karanlık kaldırımlarında

Ne zaman küsse geceye yıldızlar,
Bırakırdı gözyaşlarını bulutlar.
Yarım yamalak paltosuyla,
Üşürdü iliklerine kadar.

Sererdi tenini kuytu köşelere.
Dalardı soğuk gecelerde düşlere.
Sevgi, yuva, mutluluk, ekmek gibi,
Hasretti sıcacık gökkuşağı renklere.

Yüreğine düşen her sevgi,
Bir zehir olurdu damarlarında.
Sarardı katre katre bedenini,
Ölümü özlerdi böyle zamanlarda.

Yüreğine çivilenmiş aşkları,
Andıkça titrerdi dudakları.
Zulasında şarabı, sarar tütünü,
Beklerdi çaresiz, geciken sabahları.

Sıyrıldı üstünden yıldızlar.
Süpürdü saçlarını rüzgârlar.
Doğruldu sallandı ileri yürüdü,
Sarmadan sokakları insanlar.

Kim bilir yorgun gidişin ne zaman?
Nerede duracak yalnız adam?
Kim bilir unutulmuşluğun böyle?
Nasıl bitecek yalnız adam?

Bolat Ünsal / Falezlerdeki Çığlık 2004