Kalabalık bir şehrin, ortasında ben yalnız,
Varlığımdan bihaber, insan denen müstesna…
Ne günümde güneş var, ne de gecemde yıldız,
Belki de şahsiyetim, sadece bir istisna…
Bazen sessiz sedasız, sokaklarda yürürken,
Kimse farkımda değil, sanki ben görünmezim…
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta