Yalnız Adam Şiiri - Özlem Ayşe Çiçek

Ne kadar sahte gülümsediği biliyorum,
Tüm o fotoğraflarda yalnız evet yapayalnız gülümseyen bir adam görüyorum...
Biliyorsun sende,
Adını ezbere bildiğin bir ölüm yöntemi gibi
Biliyorsun yalnızlığının bataklığındaki o koca harfleri.
İçini benden başka bir kadının görmesi imkansız işte.
Neden izin vermiyorsun mutlu olmak için kendine?
Neden kendini kandırıp duruyorsun...
Üstelik ben bile inanmadım bendine.
Çok fazla kadınla sevişmek seni sevilen adam yapmaz!
Sadece koca bir yalnızlık ile sevişmiş olursun hepsi bu!
Hadi boşalt içinin zehrini o kadınların arka bahçelerine,
Tohumlarını saç yalnızlığının…
Acıt birçok kadını, bulaştır hastalıklı yalnızlığını o Habil’lere.
Acınacak bir haldesin...
Acınacak koca bir yalnızlığın lanet olsun ki tam içindesin!
Ne kadar sahte bir gülümseme bu!
Ektiğin tohumların çiçekleri,
Senin gibi kaç hasta ruhlu yalnız etti yetmiyor mu?
Öldür ruhunu ne olur.
Belki bu soyu kuruyasıca yalnızlık son bulur.