Yalnız Adam! Şiiri - Tahsin Koç

Doğarken, yalnız doğdu
Ama, çevresini sevince boğdu
Etrafı, çok kalabalık oldu
Yalnız Adamın!

Yürüdü, çok güzel yaşadı
Çocukluğunda, adeta paşaydı
Sevincinden, dört köşeydi
Yalnız Adam!

Gençliği, çok hareketli geçti
Önüne, geleni ezdi biçti geçti
O kendince, mutlu yolu seçti
Yalnız Adam!

Askerlik yaptı, evlendi hayata atıldı
Değişen bir şey yok, her şey tatlıydı
O yine delikanlı, yinede at’lıydı
Yalnız Adam!

Babası ölünce, devran değişti
Annesi ölünce, her şey değişti
Bir anda şaşırdı, acep bu ne işti
Yalnız Adam!

Uğraştı, gayret etti, çok çalıştı
Gerçek hayat ile yüz yüze alıştı
Bir bilene durmadan, akıl danıştı
Yalnız Adam!

Yolunu bulana kadar, yoğruldu
Bu yolu bulmak için, çok yoruldu
Coşan akan sular gibi, artık duruldu
Yalnız Adam!

Çocuklarını yetiştirdi, vurdu yola
Kendisine artık veriyor, yalnız mola
Mevla’m hayatta neler, veriyor kula
Yalnız Adam!

Ne Babası, Ne Annesi, Ne Kardeşi var
Ne Arkadaşı, Ne Yoldaşı, Ne Akranı var
Ne de kendi yaşında, bir Allah kulu var
Yalnız Adamın!

Ankara-21.03.2014