Yalnız Adam (1) Şiiri - Ali Topcuoğlu

Yalnız adam bir başına kaldı
Yine gelmedi
Biliyorduki!
Gitmez denenler gitti
Birazdan yine güneş batacak
Ay çıkacak
Kol saati gece yarısını gösterecek
Şafak sökecek
Sokaklar...
Ve yine kalabalık
Yalnız adam;
Varoluşun içinde yok olacak
Dostları şaşkın
Zor günmüydü? Diye sorunca
Sessizliğide bırakarak
Bilinmeyen yollarda
Yalnız adam...
Kimseye söylemeden,söylenmeden
Yok olan umutlar yüreğinde
Yalnızlık kavramına aldırmadan
Sessizce yürüdü
Gökyüzüne bakmadan
Ayak sesleri
O çatlak kaldırımlarda
Bir zamanlar sevgi,sevgili kahkahaları
Şimdi adam yalnız
Ve..
Bulutlar ayrıldı
Ay denen lambanın ışıkları yayıldı
Etrafına gölgeler geldi
Adam yüzünü buruşturdu
Bir an durdu
Gecenin kalan bölümünde
Sabahımı bekleyecekti?
Yaşayan insanlar gibi
Şafak vaktini düşleyerek
Yoksa? ? ?
Yaşamla ölüm arasında
Bir yer varmıydı?
Yokoluş diye adlandırılan
Istıraptan kanlanan gözleri
Beyni donmuş sanki
Sanki ayaklarına hükmedemiyor
Adam yine kararsız
Ayak seslerinin peşinde
Ay ışığında eğrilmiş,kırılmış
Harap binaya yürüdü
Kumsala usulca gelince
Fısıldayan dalgalar gibi
Kendinin bile anlamadığı
Bir ses yankılandı
Gecenin içinde
Sanki derinden
Dönüp baktı
MAZİ...
Geri döndü geldiği yollardan
O çatlak kaldırımlara
Ay ışığını enson orada karşılamıştı
Enson orada hasret kalmıştı
Bekledi;
bekledi
ve yine bekledi...
Yalnız adam düşledi;
Düşündü.
Kararını verdi.
Gidecekti.
Söz vermişti birkere
Hiç bir şer sonrasız değil
Yalnız adam;
Yaşarken yaşatamadıklarını
Yokoluşta arayacaktı.