Yalnız Şiiri - Ruhan Karaelmas

Ben acı çekmeye mahkum,
Bir garip, zavallı kulum.
Acı içtim yudum yudum,
Bu yalnızlık oldu huyum.

Yapraklar gibi kurudum.
O çiçekler gibi soldum.
Soğukta buz gibi dondum.
Ve ben yalnız bir kul oldum.

Yıldızlar gökte parlıyor.
Kuş bülbül gibi şakıyor.
Ceylanlar kırda koşuyor.
Benim içim kan ağlıyor.

Irmak ne güzel akıyor.
Akıp ta bana bakıyor.
Belki halime gülüyor.
Benimse içim yanıyor.

Rüzgar ne güzel esiyor.
Esip kırlarda geziyor.
Özgürce ıslık çalıyor.
Her şeye meydan okuyor.

Kuşlar göklerde uçuyor.
Hep özgürce dolaşıyor.
Kötülüklerden kaçıyor.
O mutluluğu buluyor.

Ben ise tek başınayım.
Izdırabın dalındayım.
Mutluluğun yolundayım.
Şimdi senin yanındayım.

Hayallerde yaşıyorum.
Sıkıntıya batıyorum.
Mutluluğu bekliyorum.
İnan seni seviyorum.

Toplumda yalnız yaşarım.
Ben bir arkadaş ararım.
Seni herkese sorarım.
Mum gibi erir akarım.

Karanlıkta yalnız koştum.
Sanki bu dünyada da yoktum.
Ben çok ağladım, hep sustum.
En nihayet seni buldum.