Yalnız Şiiri - Müjdat Şan

Yalnızlık

Gece bu saatlerde gelir,
Yalnızlık denen illet.
Karabasan gibi
Çöreklenir yanıbaşıma
Kuruntu basar ansızın,
Huysuzlanır düşüncelerim
Küheylan gibi şaha kalkarak.
Dolanırım bir başıma odamda
Sigara üstüne sigara yakarım
Doluya koyarım almaz
Boşa koyarım dolmaz
Ve
Üstüme üstüme gelir duvarlar
Uykularım haram olur
Kaç zaman böyle geçer
Anlatamam bir türlü içimdekileri
Ne cam kenarında sardunyaya
Nede kafesteki kanaryaya
Keşke bir rüzgar olsa
Efil efil bahar yeli gibi
Dağıtsa hanımeli kokusuyla hüznümü
Ama onun yerine
Usulca yaklaşır, cama,
Pencereden seyrederim sokağı
Oysa bu vakitlerde
İncin top oynar çocukların yerine
İnsanlar kan uykusunda yatar
Selvi ağacının ninnisiyle
Ay gökte susar ben burda
Bekleriz güneşin doğuşunu
Kaç bulut geçer aradan
Kaç rüzgar eser poyrazdan
Dokunup papatyanın yüzüne
Kaç kez gökyüzü ağlar
Çiy damlası gözyaşıyla
Depreşir içimde geçmişin izleri
Sızlarda sızlar gece boyunca
Ve bu saatlerde çöker
Yanıbaşıma yalnızlık
Bu saatlerde hirpalar yüreğimi
O vicdansız karanlık
Kimse duymaz kimse bilemez
Kimse görmez benden başka
Ahhh yaralı yüreğim
Bu yalnızlık kaderin alınyazın
Bitmez hiç bir zaman
Kaç güneş arası daha görür
Bilmem bu fersiz gözlerim
Bakarsın bu gün olur
Bakarsın bu son olur
Bakarsın bu veda olur

1 Ekim 2021/ Cuma
Müjdat Şan / Ankara