Yalnız Şiiri - Altan İlhan Arslan

yalnız; kendimle başlayan ve sönmekte olan aydınlığın
altında garip, bütün ihtişamını kaybetmiş şu yeryüzüne
bakışım konu olacaksa! gölgelere laf ettirmem, bilesin!
hani, tamda yeri gelmişken; usulca sokulan şu karanlık
bir inciye kapanmış istiridye gibi o kadar ıssız ve yavandır!
ben... kendimle başladım. nerede, kiminle biterim ve nasıl?
herkesten önce, kuşların vakti daha gelmeden uyanmış
kalkar giderim! gölgelere basarak... sessizce.
hangi rüzgar bana yabancı! hangi toprak tanımaz kokumu!
kaç nasırdır yol alıp, seyyah gibi gezerken; hangi diken o?
kanatmamış, yakmamış canımı!
yalnız; benimle başlayan nice hali var dünyanın
nice yalanı, gözyaşlarını saklayan şu gökyüzüne bu harabın
iki çift lafı var:
-başladığı gibi bitmeyen bir hikaye ararsan! çamura boğduğun
-biteceği zaman başlayan sonu ararsan; şefkat görmeyen, bastığım her yeri!
şöyle bir dolaş ve beni hatırla.
kim, kime emanet! hayat kime gardaş?
şayet talan ile bir etmekse hakkı, hak elinde insaf yok mu rahmetin
nice kalbe kurulmuş tekkesi şerrin, sefa ile takva aynı ocakta
kaynayan kazanda bir aş olmuş.
hatırla!
ben... sadece ben... suskun ve dilsiz!
ini, avucunda gebermiş canı sızlayan ve adsız
yalnız; kendimle başlayan ve bir gün bitecek
bir yük hamalı, aklı çoktan gitmiş bir yetme
ben, tanrının gözetmediği uzağın uzağıyım.
ve her karanlığın gelişinde;
yalnız, kendimle başlayan bu hikaye sürecek.